Simone Henken
Het werk van Simone laat een caleidoscoop aan kleuren, vormen en texturen zien. Simone gebruikt haar eigen beelden naast foto’s die ze vindt op internet en construeert nieuwe werelden.
Hoewel ze zeer goed bekend is met photoshop is het ambachtelijke werk van knippen en plakken haar zeer welkom.
"Digitaal werken is zeer clean en soms wat rigide terwijl het ambachtelijke vaak een beetje rommelig is; een lik gemorste lijm, verf die niet ‘pakt’ op de ondergrond of reageert met een streep viltstift, een vorm die ’toevallig’ ontstaat door knipsels te schuiven. Daardoor is het vaak enigszins onvoorspelbaar. Maar dat maakt dat deze werkvormen zo goed samengaan; het onverwachte van het ambachtelijke en het sturende, gecontroleerde van het digitale proces.
Die twee zijn niet elkaars vijand maar elkaars vriend".
In het werk ROYAL JEWEL is een stuk behang verwerkt in een nieuw kunstwerk.
Toelichting van de kunstenaar
Ik werd voorgesteld aan ‘de onbekende man”. Een portret uit het begin van de vorige eeuw.
Wie is deze man? Ik weet niets.
Geen naam, geen geschiedenis.
Hooguit geeft de techniek waarmee de foto gemaakt is en zijn kledingstijl informatie over de tijdsperiode waarin hij leefde.
Maar meer informatie kan ik niet achterhalen. Er zijn geen rekwisieten die een verwijzing zouden kunnen zijn naar zijn sociale of beroepsmatige leven.
Om contact te maken geef ik mijn ‘onbekende man’ een naam.
Ik noem hem John.
John….
Ja, dat voelt goed.
Ik heb geen achtergrond van John. Of toch wel?!
Ik heb een letterlijke achtergrond. Of eigenlijk een achterkant. Die van zijn portret.
Ik breek de ovale lijst open en fotografeer zijn beeltenis en de achterzijde zijn achtergrond
En voeg de beelden samen.
De ogen vervang ik voor ovale, witte vormen want John is al een tijdje dood en heeft geen visie.
Het wonderlijke effect is dat John soms naar links en soms naar rechts lijkt te kijken. Het verrast me.
Maar voel ik me nu meer verbonden met John?
Ik schuur en schaaf nog steeds langs de buitenkant, de oorspronkelijke vorm.
De ovaal van het portret, de compositie zoals de fotograaf destijds dat bepaald heeft, de kledingkeuze.
Het is nog zo bepalend en dominant. Ik blijf gevangen in de tijd van begin 1900
Ik wil dichterbij, op zijn huid komen, hem aftasten, beetje bij beetje.
Ik zoom in, benader John zeer close.
Krasjes, stofjes, spikkels beginnen zich scherp af te tekenen.
Het fotografische beeld lijkt juist naar de achtergond te schuiven, wordt wolkerig, zacht en schilderachtig.
Zoals het heden zich scherp aftekent en het verleden vervaagt
Een nieuwe visuele wereld ontvouwt zich.
John geeft zich prijs op een manier die niet direct zichtbaar is als je het oorspronkelijke portret bekijkt.
Ik druk de prints af en onderzoek de details en tast de foto's af.
Mijn bril op het puntje van mijn neus speurend naar details, mijn vingers glijden over het papier, over zijn oor, zijn mond en zijn oog.
Mijn potlood strijkt over het oppervlak, verzacht soms, soms verscherpt ze details.
Het ‘Vergeetmenietjes blauw’ overstroomt zijn beeltenis.
Dompelt hem onder in een waterige wereld.
Blauw blijft bestaan als alle andere kleuren reeds vervaagd zijn.
Blauw echoot het verleden.
Niemand weet zijn naam,
Ik noem hem John
John is dood!
Laat hem niet sterven.
________________________________________
Titel: John is dood, laat hem niet sterven